Mijn moeder zag eten altijd als een noodzakelijk kwaad. Voordat ze naar de winkel ging, pakte ze dan met een zucht een pen en een papiertje om een boodschappenbriefje te schrijven. "Wat moeten we nou vanavond weer eens eten?" verzuchtte ze dan. Tijdens het eten had ze ook veel haast. Je had je bord nog niet leeg, of het werd al onder je vandaan gegrist. "Ziezo, dat hebben we ook weer gehad," zei ze dan opgelucht. Ze kookte op zo'n manier, dat het nét genoeg, of nét niet genoeg was.
↧